............herşey gün batımıyla başladı ve içine gömüldüğüm karanlığın başlangıç yeriydi. annemin hadi yavrum şimdi gözünü kapat açınca aydınlık olacak heryer dediği gibi de değildi. sessiz fırtınaların koptuğu yüreğin alabora olduğu yelken ettiğim duygularımın rüzgara karşı gelemediği bir yıldız parçasının bile ışığını vurmadığı uçsuz bucaksız bir okyanusun ortasında kalmışçasına bir karanlık. ve bu karanlıkta milyonlarca insanın tam ortasında sesinin çıktıgı kadar haykıran ben. esrarengiz bi elden yalnızlık şerbeti içmişş gibi cennete nisbeten çiçeklerle dolu bi bahçeden tek bi arının bal vermediği sicim gibi yağmurun altında elini açıp avucuna bir yağmur damlasının düşmediği bir ben. yanıp kül olmuş bir ormanda ayakta kalan bir ağaç, kurumuş denizde kulaç atan bir balık, kar yağarken gökyüzünde açan tek yıldız yani kopan kıyamette hayatta kalan tek canlı ben.

.

.

.

.

İzleyiciler

.

.
Blogger tarafından desteklenmektedir.

Copyright © / Karaçocuk :)

Template by : Urang-kurai / powered by :blogger